THROWBACK THURSDAY SABBATICAL

Throwback naar Indonesië 1999

Het is donderdag en op twitter komt dan de hashtag #tbt (throwback thursday) langs. Wat betekent dat je iets deelt uit het verleden. Er verschijnen oude foto’s of blogposts die ik altijd met een glimlach bekijken en lees. Vandaag wil ik een Throwback thursday sabbatical van mijzelf met jullie delen.

Daarom neem ik jullie mee naar 1999. Toen zat ik in Indonesië. Java en Bali om precies te zijn.

Throwback thursday sabbatical Indonesie

In 1999 besloten ik m’n lang gekoesterde wens ‘alleen reizen’ waar te maken. Iets wat ik als tiener al wilde. Toen iets in de geest van au pair maar durfde dat toen niet eens aan m’n ouder uit te spreken. Laat staan doen.

Met de grens van m’n 30ste verjaardag in zicht vond ik dat het tijd werd om die wens in te lossen. Toen woonde samen in een appartement op het oude AZU-terrein in hartje Utrecht. Beide hadden een goeie baan, een druk sociaal leven, een backpack in de kelder en vele stempels van verre reizen in m’n paspoort. Genoeg ervaring en lef om het nu alleen te doen, vond ik.

Ik nam ontslag en besloot mezelf en de stukje van de wereld te ontdekken. Dit wilde ik doen door  vrijwilligers werk en reizen combineren. Door het vele reizen wist ik dat Afrika als vrouw alleen geen goede optie was. Net als Zuid Amerika, veel te gevaarlijk in die tijd. Zo besloot ik voor het voor het vriendelijke Azië te gaan. Omdat buren van m’n ouders al jaren als expat in Jakarta woonde viel mijn keus op Indonesië. Bij hun had dan toch een soort veilige haven mocht ik dat nodig hebben. Via de expat-liefdadigheidsvereniging kwam ik in contact met speciale sociale projecten in en rond Jakarta.

Dagelijks leven op Java

Het tehuis bestond uit twee geschakelde ‘gezins’woningen. Eén huis voor de meisjes, ééntje voor de jongens en twee kamers voor het personeel. Het personeel bestond uit een echtpaar (waarvan zij hoogzwanger) en een vrouw alleen van m’n leeftijd (Mama Ann).

Ik sliep bij Mama Ann in haar tweepersoonsbed. ’s Avonds deed ze haar dag hoofddoek af waaronder prachtig haar tevoorschijn kwam die ze met zorg kamde. Verder ging ze geheel gekleed in bed. Uit respect sliep ik, met een avond temperatuur van rond de 30 gr, mijn complete verblijf in lange broek en T-shirt. Met zonsopgang ging zij in gebed waardoor ik de mandi kon gebruiken. Een mandi is een bak met koud water met daarnaast een gat in de grond die als wc dient. WC papier kennen ze niet. Ik kan je verklappen, koud water wast niet lekker schoon.

Samen leren

De oudere kinderen gingen naar school en dan mocht ik de kleintjes vermaken. Vergeefs had ik allerlei kaartspelletjes uit Nederland meegenomen. Deze waren ivm de gokverschlavingsgevoelligheid bij de oudere kinderen niet toegestaan. Gelukkig had ik op het laatste nippertje ook nog een stapel Disney kleurplaten in m’n rugzak gestopt. Deze werden keer op keer kundig nagetekend en ingekleurd.

’s Middag waren de oudere kindjes thuis en ik ging, met NUL docenten ervaring, met 18 kinderen aan de slag. Het is een wonder dat ze allemaal compleet (ik bedoel met alle handen en vingers er nog aan) mijn lessen overleefde. Want vanuit de liefdadigheidsstichting had ik hout, verf, kwasten en jawel één zaag meegekregen. De eerste lading verf was na les één al compleet onbruikbaar. We moesten allemaal nog heel veel leren.

Het resultaat

Uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen om enorme lading memorie voor de verkoop te maken. Alle duo plaatjes zijn (uit de losse hand) identiek. Alle houten memoriedoosjes daarin tegen niet. Het waren de mooiste memorie doosjes van de hele wereld. Ik kocht er zoveel als m’n backpack voor de rest van m’n reis nog kon dragen.

De kinderen gaan door hun ervaringen en vanwege zelfbescherming geen echte band met je aan. Ook een knuffel is zeer ongebruikelijk. Wat ik heel lastig vond. Maar geheel terecht. Ik was daar om hun te helpen wat mooier klinkt dan het echt is. Ik was daar natuurlijk voor mezelf. Ik wilde dat ervaren en moest zorgen dat zij daar zoveel mogelijk profijt van hadden en geen verdriet.

Naast mijn matige knutsel en zaagkunsten hingen ze gretig aan mijn lippen bij ieder Engels woord die ze konden oppikken. En hoewel we geen diepgaande gesprekken konden aangaan kwamen we via gebroken Engels en Indonesische woordjes toch een heel eind.

Het kindertehuis was de trotse bezitter van één fiets. Reuze handig voor het doen van boodschappen en op zondag mochten de kindjes fietsen. Zondag was zoiezo een feestdag. Ze waren vrij van school en mochten de hele dag muziek maken en dansen.

Bijzondere herinnering

Eén trauma-tje heb ik over gehouden van de reis. Het eten in Indonesië is heerlijk en heeft veel gekke en lekkere dingen. Wat ik niet weg kreeg waren kippenhoofdjes. Een delicatesse in Java en iedere zondag stonden de kindjes te watertanden bij de keuken. Ik het het m’n gehele verblijf kunnen omzeilen. Maar, en nu komt het, smakken is in Indonesië beleefd en zo laat je merken dat het eten je smaakt. Dat gesmak samen met die kippenhoofdjes, dat geluid heb ik nooit meer van elkaar kunnen loskoppelen.