Ik vertrek is pure leedvermaak

Wie droomt er tijdens z’n vakantie met een wijntje in z’n hand niet van hoe het zou zijn. Altijd vrij, eigen baas, beeldschone natuur, rust, ruimte en weg van het drukke leven uit Nederland. Een klus pandje heb je in gedachten misschien al gekocht. De pinboards zijn tijdens de vakantie al gevuld met droominterieurs.

Maar de ik vertrek stap is groot. Kinderen uit hun vertrouwde omgeving trekken is iets wat zorgvuldige voorbereiding vraagt. Een pandje kopen zonder vast inkomen is ook geen één-tweetje. Geen uitzicht op een vaste pensioen opbouw. Vergunningen en aannemers regelen is en regelrechte hel. Familie en vrienden achterlaten al helemaal niet leuk. Zomaar een greep uit de ik vertrek hobbels.

Dus hoe fijn is het als die ‘ik vertrek angst’ bevestigd wordt. Dat het allemaal niet zo makkelijk gaat als het lijkt. Dat jij je tv-partner kunt aanstoten met ‘zei ik toch!’ Doen wij wel, trouwens. En als het wel lukt. Dat we dan los kunnen gaan op ‘de beste stuurlui staan aan wal’ adviezen.

Dus, lang verhaal kort. Met een ‘ik vertrek avontuur’ kan je altijd aankomen. Gelukt of niet gelukt. Iedereen heeft er wel iets over te zeggen.

Kateelmuur Schloss augustus 2005

Onze eigen ik vertrek verhaal

Nu is onze ik vertrek emigratie naar Duitsland succesvol. Een kasteel, drie mooie meiden, de vakantiehuizen en beide een draaiend bedrijf. Natuurlijk waren er voor ons ook #beste stuurlui aan wal’ meningen. Want onze kinderen zaten in de buik of moesten nog geboren worden. Wat toch een stuk makkelijker is. Klopt. En wij vertrokken niet met z’n tweeën maar met de ouders van Ruud. Zo konden we de last van het 4,5 ha grote landgoed verdelen. Klopt ook. Maar daar is ook alles mee gezegd.

In deze serie neem ik jullie mee naar een dieper kijkje achter schermen van onze de emigratie naar Duitsland. Wanneer ik het niet meer zag zitten De momenten dat de moed me meters diep in de schoenen zakte. Dat ik dacht, ‘waar ben ik aan begonnen’. Die waren er genoeg. Van kleine heimwee momenten naar periodes van buffelen zonder licht aan het eind van de tunnel. Lees je mee?

Tuin Gutshaus oktober 2005

Onze ik vertrek situatie vooraf

Onze ik vertrek kaarten lagen er vooraf bij ‘gedoemd om te mislukken’. Ruud en ik kende elkaar net een half jaar. Wij woonde nog niet samen. Ik had net als alle andere ‘ik vertrekkers’ geen hospitality ervaring. Een baby in m’n buik en we hadden een 4 maanden oude terrier pup. Ik verzin het niet.

Ik denk dat zelfs onze naaste familie en vrienden niet hun geld op ons hadden willen inzetten.
Kans op slagen NUL.

Uitzicht vanaf het Gutshaus naar het dal oktober 2005

Waar ben ik aan begonnen

Winter 2004

16 december 2004 was de koop van het kasteel in Duitsland een feit. Vier dagen later vertrokken wij met familie naar ons nieuwe stulpje. Er lag een dik pak sneeuw. En zonder dat er ook maar een schoonmaakploeg of serieuze poetslap doorheen was gegaan streken wij neer in een deels koud en leeg kasteel. We hadden er wat bedden heen gesleept de rest lag op matrassen op de grond. Wij hadden een kerstboom met alleen maar lichtjes en vierde met z’n alle kerst. 

Het kasteel in december 2004  

Ruud en Sandra voor het Gutshaus december 2004  

Situatie Gutshaus 2004

Ons huis ‘het Guthaus’ op het landgoed had net als de rest van het kasteel 10 jaar lang leeg gestaan. Alles was keurig droog en afgesloten. De waterleidingen leeg getapt en de vorst dik in de muren. Het was binnen net zo koud als buiten. Het jaren 70 interieur bestond uit jute behang, retro groene badkamer en vloerbedekking, bruin linoleum en oranje bloemetjes gordijnen. En dat doorgetrokken door ons 12 kamers tellende huis. Niet gelogen! 

De onrust in mij wilde iets doen wat leek op een begin. Dit huis moest van ons worden en daar wilde ik direct mee beginnen. Belachelijk want het warme sopje was al bevroren voor ik van het kasteel naar het Gutshaus gelopen was. Ik weet dat ik door ons bruin met oranje bloemetjes huis liep en dacht. Waar ben ik aan begonnen? Of eigenlijk vroeg ik me af. Waar begin ik in godsnaam. 

Woonkamer Guthaus met jute behang en retro groene vloerbedekking

Slaapkamer Gutshaus 2004 met oranje bloemetjes gordijnen en behang

Waar ben ik aan begonnen?

Ik wilde dit niet uitspreken. Niemand zat te wachten op mijn ‘waar ben ik aan begonnen’ twijfels na de eerste 48 uur op het kasteel. Ik kon (en kan dat nog steeds slecht) er niet goed doorheen kijken. De ik vertrek plannen in mijn hoofd hadden er niet koud, leeg en jaren 70 uitgezien. Ik had tijdens het uitstippelen van de plannen ook niet de druk van de hypotheeklast zo zwaar gevoeld.

Dit huis is zo groot. Het baby’tje in mijn buik nog zo klein. En hoe gaan we dit in hemelsnaam fixen?

Gelukkig hadden we de echte emigratie naar Duitsland gepland in April. De lente was heerlijk mild, de sneeuw weg en de kapot gevroren waterleidingen gemaakt. Een oud chinees gezegde zegt. A journey of a thousand miles begins with a single step.

And so we did!

.

Slaapkamer Gutshaus 2005  

Winter 2005

Meisje nr 1 was middels een keizersnede geboren. Meisje nr 2 zat geheel onverantwoord maar gezond en wel in mijn buik. In de winter van 2005 groeide twee kindjes van één lijf, het mijne. Eentje volledig aan de borst en eentje in mijn schoot. 

Aan de woonsituatie van ons huis was een begin gemaakt maar verre van af. Kantoor, onze slaapkamer en de babykamer waren enigszins zoals je van deze ruimtes verwacht. De keuken functioneerde net als onze retro groene badkamer. De kamer die nu mijn kantoor is stond stampvol troep en dozen. Er was amper een hoekje op het 4,5 ha grote landgoed waar ik me kon terug trekken.

Nachtouder 2005  

12 kamers verwarmen op één houtkachel

Ons huis werd verwarmd houtkachel die in de jaren 70 ultra modern was. Deze kachel verwarmde een reservoir met warm douchewater en het water voor de radiatoren. De plaat bovenop de houtkachel diende als kookplaat. Geen hout, geen warmte, geen eten. 

Stoken dus. En niet één blokje per uur. Nee, kubieke meters hout hebben wij er doorheen gejaagd. Het douchewater had voorrang in het verwarmingssysteem. Had één van ons gedoucht daalde de temperatuur in ons huis om pas weer te stijgen als het douchewater warm was. Van een warm bad was je dus snel genezen.

Nachtelijke stookacties

Van de winter had ik vooraf had ik alleen een warm gezellig wintersport beeld gehad. Maar de winters in Zuid-Duitsland kunnen ’s nachts met gemak -15 graden aantikken. Dus om te zorgen dat onze waterleidingen niet bevroren moesten wij er midden in de nacht uit om elke paar uur een paar blokken hout op het vuur te gooien. Iets wat geen van ons beide had ingecalculeerd.  

De kou, een 2e zwangerschap kort op de eerste, een baby van 5 maanden, de pup, nachtvoedingen en nachtelijke stookacties. En dat met amper tijd en plek om even op te laden. Ik vond deze winter het aller zwaarst.

Dan is een appartement in het centrum van Utrecht met centrale stadsverwarming, je vriendinnen, stamkroeg en familie om de hoek. De hemel.

Ja, ik heb me eenzaam gevoeld. Het kersverse moederschap zonder klaaguurtjes met vriendinnen vond ik lastig. Het warm houden van een pand met 12 kamers op z’n zachts gezegd, pittig. Een beetje leuk koken op hout of stuntelen met elektrische kookpitjes is best ingewikkeld. Maar je moet door. Geen hout, geen warmte en koud eten.

Houtkachel Gutshaus 2004  

Heb ik gedacht ‘ik stop ermee?’

Nee, eigenlijk niet. Ik had er werkelijk geen tijd voor. We hadden zo ontzettend onze handen vol. Was ik niet onze baby aan het voeden of verschonen. Was er wel een kamertje om op te knappen, moesten er muren worden gewit of hout op de kachel worden gegooid.

Had ik dit plaatje vooraf kunnen bedenken? Nee. Nu ziet het er in mijn hoofd altijd mooier uit dan in het echt. Maar zelfs in het meest reële scenario had ik mij dit geen seconde kunnen voorstellen.

Had het leuke ik vertrek tv geleverd? AB-SO-LUUT!.  Had ik het vanaf de een warme huis op de bank beter geweten. Uiteraard.

Wel of niet meedoen aan ‘ik vertrek’?

Ik denk dat ik vooraf, lekker naïef, wel JA had gezegd. Voor Ruud was het een dikke vette NEE. Omdat ik vertrek nog niet bestond op het moment van onze emigratie hebben wij deze keuze gelukkig nooit hoeven maken. Natuurlijk had het ons gelijk meer publiciteit en boekingen geleverd. Had ik meer foto- en videomateriaal gehad om nu met jullie te delen. Maar achteraf gezien is het toch wel heel fijn dat wij bepalen wat we wel en niet willen laten zien. Dat onze ruzie’s (gewoon zoals bij iedereen) zonder camera plaatsvinden. En dat niet heel Nederland daar een mening over heeft.