DEEL 2: HOE HET IS OM TE EMIGREREN

Emigreren & Onzekerheden

Vandaag deel 2 in een serie van 5 Hoe is het om te emigreren. Over leven met onzekerheden.

Wat mij de eerste jaren het zwaarst viel waren de onzekerheden. Met de emigratie had ik het gevoel of ik alle poten onder mijn fundament had doorgezaagd. Ik haalde in Nederland mijn erkenning, bevestiging en waardering uit mijn werk, huis, vrienden en ouders. Was vroeger één van deze pijlers uit balans had ik altijd nog m’n andere drie steunpilaren om me aan op te trekken. Na de emigratie waren alle pijlers uit balans of 700 km verderop.

Het leek of ik niets meer kon. De vakantiewoningen verhuurd draaide nog maar amper en zonder vast inkomen smolt mijn gevoel van zelfstandigheid en eigenwaarde weg als sneeuw voor de zon.

Wie was/ben ik in dit vreemde land. Waar ze geen Hochdeutsch (daar had ik namelijk weken lang extra les in gehad) maar met een zwaar Bayrisch of Frankisch dialect spreken. Ons huis was nog helemaal geen thuis. Ik had nog geen plek waar ik me even terug kon trekken, bijkomen of opladen. Tel daar een baby van 6 maanden, een babytje van 15 weken in mijn buik, een strenge winter (lees -20gr) met alleen een houtkachel en een man herstellende van ongeluk waar hij een gebroken ruggenwervel aan overhield bij op en je snapt dan misschien een beetje wat ik bedoel.

De enige foto met baby op en in mijn buik

Maar doordat er zoveel moest gebeuren heb je amper tijd om dat goed tot je door te laten dringen. Ik ging gewoon door. Daarbij is, iets wat ik wel van mezelf wist maar wat ik hier pas echt nodig had, het vermogen om door te zetten wel nodig. Doorgaan tot het weer lente wordt. Pas een paar jaar later kwam bij mij een fase waarin ik tegen Ruud zei…. Nu wil ik een jaar ‘gewoon’ even niets. Geen nieuwe baby’s, ingestorte kasteelmuren, los liggende rotsen, lege houtvoorraad, winters van -20gr en even niet meer renoveren.

Na de eerste zware jaren ging ik vruchten plukken van de website die ik gemaakt had en kreeg reserveringen. Ik weet nog dat ik de aanvraag voor een vakantiewoning antwoorden ‘Wat leuk dat je ons gevonden hebt’. Want zo voelde dat echt. Ik was zo blij. Sterker nog. Ik schrijf het nog steeds in mijn email. Omdat ik het oprecht leuk vind dat we gevonden worden.

Met die reserveringen kwam ook langzaam mijn gevoel van zelfstandigheid en eigenwaarde weer terug. Geleidelijk zag ik resultaat van al dat harde werken. Tussendoor leerde ik moeder worden van twee prachtige lieve meisjes. De afgezaagde fundamenten zag ik voorzichtig weer groeien. Nieuw, anders, breekbaar maar vooral helemaal zelf opgebouwd. We kregen het een beetje (voor zover je een landgoed van  4,5 ha en twee peuters onder controle kunt krijgen) onder controle. Vooral dat gaf me een goed gevoel.

Hier sta ik, met de hechtingen nog achter m’n oren, met meisje nr 1. op de ‘Tag der offenen Tür Schloss Möhren’ augustus 2005. Links lieve mevrouw Kittmann vroegere secretaresse Graaf Max zum Pappenheim (bezitter van het Schloss Möhren van 1940 tot 1966).

Deel 1: SAMENWERKEN

Deel 2: EMIGREREN EN ONZEKERHEDEN

Deel 3: FINANCIËN

Deel 4: VRIENDSCHAPPEN

Deel 5: CULTUUR

Eerder gepubliceerd:

Emigreren en hoe we hier terecht gekomen zijn!

Waarom wij niet meededen aan #ikvertrek