Dieptepunt Emigratie september 2008

In september 2008 staan er 2 mannen in kostuum in onze weide achter de Schloss Ranche. Dat is een beetje gek omdat daar normaal alleen wandelaars of hertjes lopen. Een week later ligt er een brief op de mat. Een rots in onze hang is instabiel en moest gezekerd worden. Omdat in dat jaar in Beieren al een rots op een woning en gezin gestort was. Lagen imposante rotsen in het vizier. Zo ook de onze. Kostenplaatjes een paar honderdduizend euro.

Financieel dieptepunt emigratie

Nauwelijks van de shock bekomen dringt de financiële crisis tot ons door. Overal in de wereld vallen bedrijven om. De auto industrie stort in. Omdat veel werkgelegenheid in Beieren in de autoindustrie zit. Worden na een ontslagregen vele in ons dorp werkloos. De opdrachten in de firma van Ruud drogen op. En vele zetten het boeken van hun vakantie even on hold. 

Onze financiële reserve was op dat moment z’n aller laagst. Het spaargeld was op. Het vakantieseizoen voorbij en een nieuwe winter voor de deur.

De dood of de gladiolen

Dit zijn de ik vertrek emigratie momenten waar iedereen van smult. Voor mij was dat het absolute dieptepunt van onze emigratie en het moment dat ik dacht, ‘shit, dit gaan we niet redden’. 

De rots

Onze steuerberater (een vrouw uit duizenden) hielp ons met het rots probleem. Want hoe kan het dat wij (net 3 jaar eigenaar van het stuk grond) verantwoordelijk worden geachte voor een rots die er minstens 100 jaar over gedaan heeft zo te groeien. Toch? Ik vond hem slim.

De rots lag deels op ons grondstuk, deels op dat van de gemeente. Na vele slapeloze nachten en gesprekken met de gemeente kwamen wij uit op een betalingsregeling. Wij hoefde maar een gedeelte van de tonnen tellende rekening te betaling. Wat evengoed nog een rib uit ons toch al magere lijf was. Godzijdank mochten we in termijnen betalen. 

Maanden lange heeft een Oostenrijkse firma aan onze rotsen gehangen. Meterslange stalen pinnen en betonnen constructies zorgen ervoor dat het onze tijd wel uitzit (zoals Wijk zo mooi kan zeggen). 

WebCastle design

Ik zocht naar een mogelijkheid om met twee baby’s in de winter extra geld bij elkaar te sprokkelen. Ik ben best handig met de computer. Had m’n eigen website gemaakt en dacht. Dat kan ik misschien ook voor iemand anders doen. Ik maakte een businessplan. Stofte een oude laptop af en ging naar het Arbeitsbureau. Ik kreeg een starters toelage voor 9 maanden van 300 euro in de maand. Driehonderd euro!!!! Ik kreeg website klanten via m’n marktplaats advertentie (ik ben er nog trots op). En heb een paar winters lang websites gebouwd.

Zwart zaad

Het financiele dieptepunt van onze emigratie bestond uit  300 euro Webdesign geld, 2 x 150 euro kindergeld en een minimaal salaris van de firma van Ruud rolde we de winter door. Het behoeft geen uitleg dat dat geen vetpot was. Meer dan de basis behoefte zat er niet in. Gelukkig kon de kleren van meisje 1 zo doorschuiven naar meisje 2. Het enige nieuwe kledingstuk was een vormloze spijkerbroek van de Aldi. En voor extra’s hadden we toch geen tijd. Er moest hout op het vuur en brood op de plank. 

.

Profielfoto WebCastle design 2009

Ik vertrek mislukkingen

Er waren ook dingen die niet lukte. Zo kochten wij in China nageschilderde meesterwerken (Van Gogh, Monet, Munch). Ik bouwde daarvoor een webshop en we gooide er advertenties tegenaan. Verkopen, niks, nada, niente! De werken inmiddels allemaal een plekje gekregen in de vakantiehuizen op het kasteel.

Of die keer dat we dachten geld te verdienen met Chineese helikoptertjes of mini scooters (ideetje van de mannen op ons terrein ;-). Ook nada noppes. Alle helikoptertje hebben zegge en schrijve één pirouette gemaakt. Als ze al vlogen crashte ze tegen de muur, sloopte de walnotenboom of overleefde simpelweg de landing niet. De scootertjes waren niet voor Europese lichamen gebouwd en bogen al door voordat er überhaupt een meter mee gereden was.

Al deze testfases gebeurde onder het toeziend oog van vakantiegasten op dat moment. Ons allemaal niet bewust van de life ‘ik vertrek’ ervaringen. We hebben er enorm om moeten lachen. Ik vertrek leermomentje, jammer van investering en weer door. 

Verandering van bedrijfskoers

Ruud veranderde met zijn firma van bedrijfskoers. Hij werkte continu. Stond dagen achtereen vastgevroren elektronica voorraad te inventariseren in onze ijskoude middeleeuwse schuren. Met succes. Hij heeft inmiddels 27.000 unieke elektronica onderdelen die nergens ter wereld meer verkrijgbaar zijn. Tegenwoordig staat onze vrienden van UPS dagelijks voor de deur om rolletjes ic’s en transistoren naar productie firma’s te brengen.

Looking back op onze dieptepunten

Vond ik het lastig te zien dat sommige volledig gestyled op skivakantie konden?
Stond mijn vormloze spijkerbroek van de Aldi in schril contrast met hebben van een kasteel?
Had de gemiddelde vakantiegast op het kasteel meer inkomen dan wij?
Was de winter nog steeds koud?

Op alles kan ik volmondig JA antwoorden. Maar weet je.
F%&ck it. We made it.

Kasteelvrouwe in vormloze Aldi spijkerbroek

Het omslagpunt

Baby meisje nr3 en een oliekachel in ons huis (nadat alle vakantiehuizen waren voorzien van een goeie verwarmingsinstallatie) was voor mij het omslagpunt. Daardoor hoefde wij niet meer continu hout op het vuur hoefde te gooien. De oudste twee meisjes gingen naar school en ons kleinste meisje naar de Kindergarten. Ik kreeg meer lucht. Had ik meer tijd om te werken aan het bedrijf Schloss Möhren. En zo werden niet alleen de zomers ook ook de winters warm. En kon ik het wintersport beeld van voor ons vertrek ook echt zien, voelen en ervaren. Mijn leven ging er meer uitzien als een normale werkende moeder met drie kindjes. Wat ook gewoon een enorme klus is.

Had ik dit gedaan als ik alles vooraf geweten had?

Zou ik het weer doen? Na al dat werk wat wij verzet hebben en nog steeds doen. De slapeloze nachten met middernacht houtkachel-avonturen. De schuldenlast die we dragen. Is het dan nog steeds een JA?

Yep! Een volmondige JA. Want ‘what a hell of a ride, it was’.

Waarom is onze ik vertrek emigratie gelukt?

Eerlijk. Ik weet het niet precies. Ik kan een heel lijstje maken met woorden als veerkracht, flexibiliteit, creativiteit, fantasie en vooral doorzettingsvermogen. Allemaal kwaliteiten die je nodig hebt voor een succesvolle emigratie. Maar hebben we allemaal niet in ons? De een iets meer dan de ander. Iedereen heeft in z’n leven wel eens lastige en moeilijke keuzes moeten maken. Diep moeten gaan op momenten dat het spannend was. Je eenzaam gevoeld. Leren opstaan nadat je keihard op je bek bent gegaan. Toevallig vertelt mijn verhaal zich als een leuke ‘ik vertrek’ aflevering. Niets meer niets minder. 

Hoe maak je zo’n belangrijke emigratie keuze?

Maak je eigen keuzes

Ik zie het nog glashelder voor me. Ruud en ik hadden in 2004 het kasteel en haar potentie gezien. Op de terugweg naar huis brainstormde we er vrij op los. Om vervolgens in Nederland ieder voor onszelf een keuze te maken.

Het was mijn eigen keus. Ik heb aan niemand advies gevraagd (had het antwoord toch niet willen horen ;-) ). Ik heb het voor niemand anders gedaan. Of omdat ik dacht dat het van mij verwacht werd. Ik wist ‘dit moet ik zelf beslissen’. Als ik het voor Ruud doe ga ik hem dat in iedere ruzie voor z’n voeten werpen (yes, I would). Een kaart die ik niet moet willen spelen. Dat legt alles lam. Als ik het doe is het met mijn de volle 100% inzet. Als het fout gaat ben ik zelf schuld. En niet de financiële crisis, de houtkachel, de rots, de ingestorte kasteelmuur of de foute Chinese investeringen. Nope….. 

Verdeel je inkomsten bronnen

Wij hebben zorgvuldig onze inkomsten verdeeld. We hielden één huis in Nederland aan als back up. Ruud begon z’n firma in elektronica onderdelen. Wijk en Polly namen een deel van het kasteel voor hun rekeningen. En ik ging de vakantiehuizen opzetten. En dan nog tik je de bodem aan. Is het dal diep en de tunnel lang. 

Lang leve Ik vertrek!

Door de emigratie heb ik mezelf gedwongen zelfstandig ondernemer te worden. Ver weg te wonen van invloed van trends en hypes waar Nederland zo gevoelig voor is. Niet de druk voel om mee ze doen. Zelf mijn eigen koers bepalen.

Ook is het fijn dat 700 km weg ver genoeg is om niet heen en weer te hoeven rijden voor verplichte feestjes en verjaardagen. Het is bijzonder dat de beeldschone natuur aan onze schlosspoort begint. Dat wij ons gezin op de eerste plaats kunnen zetten en ons werk daar omheen hebben kunnen opbouwen. Dat de gasten de weg naar ons kasteel weten te vinden. De firma van Ruud staat op de kaart. En het aller aller belangrijkste dat onze meiden lekker gaan. 

De prijs was hoog, het dieptepunt laag, het werk lang, hard en zwaar, het inkomen minimaal, maar het beloning is onbetaalbaar. That’s it.

Beleef het ik vertrek gevoel

Wil jij proeven hoe het leven in Zuid-Duitsland smaakt? Het ik vertrek gevoel zelf ervaren? Je deur open doen en de frisse lucht laten binnenstromen. In onze vaste biergarten brainstormen over horeca mogelijkheden. Leuk pandjes met potentie bekijken (wij weten er altijd wel ééntje te koop). Vanuit je luie stoel met wijntje in je hand dromen van je eigen ‘ik vertrek’! Reserveer dan een vakantiehuis op het kasteel. Ik zie je graag. 

Lees ons interview in het ‘Ik vertrek magazine‘